يك ماه قبل از شهادتش در تهران بود . حال خاصی داشت . می ديدم موقع نماز قنوت هايش عوض شده ، بيش از حد در قنوت می ايستد . همين نشانه ها مرا به فكر برد كه شهادت محمد نزديك است . در همان روزهای آخر برخوردهای عاطفی اش بيشتر شده بود .
اين آخرين باری بود كه محمد را ديدم . موقع خداحافظی با حال عجيبی حمزه را بغل كر د. آن موقع حمزه كمتر از يك سال داشت . چنان او را در آغوش گرفت كه گمان كردم دارد او را می بويد ، با تمام وجود . انگار سير نمی شد . بعد رفت …
يك ماه بعد هم در پزشكی قانونی چشمم به عكسش افتاد . بعد از آن در مراسم هم نتوانستم جنازه اش را ببينم . هنوز بعد از گذشت اين همه سال آرامش چهره اش برايم تازه است و اين آرامش هنوز مرا سر پا نگه داشته و خواهد داشت …

(راوی همسر شهيد)

سردار شهيد محمد علی جهان آراء
ولادت : 1333 خرمشهر
تحصيلات : دانشجوی بازرگانی
شهادت : 7/7/1360 كهريزك
نحوه ی شهادت : سانحه ی هوايی
سن شهادت : 27 سال
مسئوليت : فرمانده ی سپاه خرمشهر
يگان اعزامی : سپاه
محل دفن : تهران ، بهشت زهرا سلام الله عليها

مقر آموزش نظامی بوديم.ساعت 3 نصف شب بود.پاسدارا آهسته و آروم اومدند دم در سالن ايستادند.همه بيدار بوديم و از زير پتوها زير نظرشون داشتيم.اول بدون سروصدا يه طناب بستند دم در سالن.می خواستند ما هنگام فرار برزيم روی هم.طنابو بستند و خواستند كفشامونو قايم كنند اما از كفش اثری نبود.كمی گشتند و رفتند كنار هم.در گوش هم پچ پچ می كردند كه يكی از اونا نوك كفشای نوری رو زير پتوی بالای سرش ديد.آروم دستش رو برد طرف كفشا.نوری يه دفعه از جاش پريد بالا.دستشو گرفت و شروع كرد داد و بيداد:«آهای دزد! آهای كفشامو كجا می بری؟بچه ها ! كفشامو بردند!».پاسدار گفت: ” هيس! هيس! برادر ساكت! ساكت باش،منم “.اما نوری جيغ می زد و كمك می خواست.پاسدارا ديدند كار خيطّه ، خواستند با سرعت از سالن خارج بشند.يادشون رفت كه طناب دم دره. گير گردند به طناب و ريختند رو هم.بچه ها هم رو تختا نشسته بودند و قاه قاه می خنديدند.

راوی : محسن صالحی حاجی آبادی

سعید قنبری که به جبهه رفت نامزدش همکار ما در واحد تعاون سپاه پاسداران بود و هر روز به همراه چند تن از خواهرها به خانه ی شهدا می رفتند تا با خانواده ها دیدار داشته باشند.

ایشان هر وقت که عملیاتی می شد به واحد مربوطه مراجعه کرده و اسامی مجروحین را هم می گرفتند که برای عیادت از آن ها و خانواده هایشان مراجعه نمایند.

آن سال عملیات آغاز شده بود و بچه های قزوین حضور پررنگی در آن داشتند.هر روز هم در تعاون سپاه خبرهای جدید پخش می شد و بچه ها پیگیر شناسایی مجروحین و شهدای عملیات بودند.

نامزد سعید قنبری هم که حساسیت عملیات و حضور بچه ها را می دانست پیگیر بود تا این که یک روز از قم زنگ زدند و آمار شهدا را برای ما ارسال کردند.آن روزها بچه های رزمنده ی قزوین جزء لشکر17علی بن أبی طالب علیه السلام بودند.

لیست را که دریافت کردیم اسم سعید قنبری هم جزء شهدا بود و بلافاصله همه ی بچه های سپاه از شهادت ایشان مطلع شدند و این در حالی بود که نامزد ایشان هم مرتب وضعیت سعید را از بچه ها سؤال می کرد ولی هیچ کس جرأت بروز آن را نداشت چرا که این دو تازه نامزد شده و علاقه ی شدید به هم داشتند و قرار بود پس از بازگشت سعید از جبهه مقدمات عروسی شان فراهم شود.اما سرانجام گفتن موضوع به نامزد سعید به عهده ی من گذاشته شد که تحت شرایط سختی این کار صورت گرفت و زمان تشییع جنازه ی ایشان فرا رسید.

آن روز ما رفتیم ماشین پدر بزرگ وار شهیدان مافی را امانت گرفته و آن را تزیین کردیم و از جلوی تشییع کنندگان پیکر شهید سعید قنبری حرکت دادیم.

هدف ما از این کار اثبات عشق و علاقه ی جوانان به پاس داری از دست آوردهای انقلاب اسلامی و مقاومت در مقابل متجاوزان بعثی بود و این که هستند جوانانی که در حساس ترین موقعیت های زندگی از همه چیز خود می گذرند تا اسلام سرافراز بماند.

نوشته هایی روی ماشین نصب شده بود که توجه خیلی ها را به خود جلب کرده بود.از جمله:” میهمان عروسی ام  مهدی صاحب الزمان(عج).نقل عروسی ام  رگبار گلوله ها.اسلحه  دسته گل دامادی ام و حجله ی دامادی ام ، سنگر من !


(به کوشش حسن شکیب زاده.رضا رجب علی)

روز عقدکنانشان مرتب و تمیز لباس پوشید لباس سپاه. فقط پوتین هایش کمی خاکی بود. معمولا لباس نو تنش نمی کرد. اما همیشه تمیز و مرتب بود. یک پارچه ی سفید هم می انداخت گردنش. یک بار پرسیدم: “این چیه؟” گفت: “نمی خواهم یقه ی لباسم کثیف شود.”

هدیه های عروسی شان را جمع کردند , بردند مغازه ای که لوازم منزل می فروخت. همه را دادند و ده پانزده تا کلمن برای جبهه گرفتند.

” شهدا را یاد کنید حتی با یک صلوات ”

چفيه يعنی در ولايت حل شدن

نقشه ی روبه دلان ، مختل شدن

چفيه ای از چفيه ها جا مانده است

روی دوش شير تنها مانده است

چفيه ها را پر كنيد از اعتبار

پر كنيد از عشق رهبر ، كوله بار

كوله بار بی محبت ، بار نيست

چفيه ی تنها ، خُم اسرار نيست

چفيه يعنی كنج سنگر سوختن

در خط زيبای رهبر سوختن

چفيه يعنی عصر زيبای علی

بوسه باران كردن پای علی

چفيه ها بايد ولايت جو شوند

وقت شب سجاده ای خوشبو شوند

بی علی رويان اسير ماتمند

بی ولايت زادگان محو غمند

جزیره داشت از دست می رفت . سنگر محکمی نداشتیم که از خودمان دفاع کنیم . محور طلائیه باز نشده بود و مشکل پشتیبانی داشتیم و دشمن خیالش از طرف طلائیه و بقیه ی جاها راحت شده بود . همه ی فشارها را گذاشته بود روی جزیره . وارد جزیره شده بود . تجهیزات زرهی اش را آورده بود . خطر دفاعی محکمی هم پیدا کرده بود . سخت ترین لحظات عملیات خیبر بود .

نزدیک ظهر بود . من ، همت و باکری باهم بودیم . فکر کنم زین الدین هم بود . داشتیم جمع بندی می کردیم . همه چیز تمام شده که پیام امام رسید . امام پیام داده بود « حفظ جزیره ، حفظ اسلام است  » . همت یک دفعه بلند شد . گفت : ” هیچ مشکلی نیست . ما خودمون اسلحه می گیریم دستمون  ” . یک تیربار گرفت دستش و گفت : ” من تیربار می گیرم و می رم فلان جا ” . باکری هم یک اسلحه برداشت . گفت : ” من هم می رم فلان نقطه ” . بین رزمنده ها یک شور و هیجانی پیدا شد . شرایط عوض شد . شب دوباره به دشمن حمله کردیم . صبح جزیره در دست ما بود .
(مجموعه خاطرات شهید محمد ابراهیم همت)