از دیدگاه مقام معظم رهبری ، دو گروه از اندیشمندان در تعیین هدف قیام حسینی علیه السلام به بیراهه رفته اند :
1)    کسانی که قیام آن حضرت را برای « تشکیل حکومت و کنار زدن حکومت فاسد یزید » می دانند .
2)    کسانی که قیام آن حضرت را برای « شهید شدن » می پندارند .

دیدگاه گروه نخست درست نیست زیرا « کسی که به قصد حکومت حرکت می کند ، تا آن جا پیش می رود که ببیند این کار ، شدنی است . تا دید احتمال شدن این کار ، یا احتمال عقلایی وجود ندارد ، وظیفه اش این است که برگردد » ؛ حال آن که حضرت با وجود علم به شهادت خود و یارانش ، تا آخرین قطره ی خون پاکش به مبارزه ادامه داد و شربت شهادت نوشید .
دیدگاه گروه دوم نیز نادرست است زیرا با مبانی اسلامی درباره ی مسأله ی مهم شهادت سازگاری ندارد . این گروه معتقدند « حضرت می دانست که نمی تواند حکومت تشکیل دهد بلکه اصلاً آمد تا کشته و شهید شود ! » ؛ یعنی امام حسین علیه السلام اندیشید که « چون با ماندن نمی شود کاری کرد ، پس برویم با شهید شدن ، کاری بکنیم ! » ؛ در حالی که ما در اسناد و مدارک اسلامی نداریم که برو خودت رو به کام کشته شدن بینداز !
پس نتیجه این شد که « نه می توانیم بگوییم که حضرت قیام کرد برای تشکیل حکومت و هدفش تشکیل حکومت بود و نه می توانیم بگوییم حضرت برای شهید شدن قیام کرد . بلکه هدف اصلی قیام خونین دشت نینوا ، ” باز گرداندن جامعه ی اسلامی به خطّ صحیح بود ” .

(ویژه نامه ی عاشورا ؛ عبرت بزرگ تاریخ)