دو سه هفته ای بود که برای آن مهمانی به یک دردسر جدی افتاده بودم. مهمان ها از ساعت 7 به خانه ما آمدند. یک ساعت و نیم همگی دور هم گفتیم و خندیدیم و خاطره گویی کردیم. اما به تدریج هریک از برادرها، شوهرخواهرها و حتی بچه ها از جمع جدا و در گوشه ای با گوشی و تبلت خود مشغول شدند.

همسرم به من تذکر داد که ناراحت نشوم چرا که این وضعیت طبیعی است و دامان خیلی از خانواده ها را گرفته است. به صورت ها نگاه می کردم؛ یکی گوشی را به چشم نزدیک کرده و با دقت نگاه می کرد، یکی می خندید و زیر لب می  گفت: “دل ما هم خوشه که زندگی می کنیم". بچه ها هم که به مانیتورها خیره شده بودند، گاه از اضطراب بازی، پلک ها را به هم فشار می دادند و فریاد می زدند.

مادرم هم در همین زمان در گوشه ای نشسته بود و با انگشت هایش بازی می کرد و حرف نمی زد. شایعه و سیاه اندیشی، دوری از واقعیت های ملموس و دل چسب، بر باد دادن ثانیه های باهم بودن و خراش مداوم روح کودکان، قسمتی از آسیب هایی بود که دیدن آن ها در جمع ما خیلی سخت نبود. همسرم به شوخی می گفت: “شام بعدی را اینترنتی و مجازی می گیریم تا بیشتر کنار هم باشیم".

مهمانی آن شب به پایان رسید و همگی با چشمانی که از نور مانیتورها خون آلود شده بود، از هم خداحافظی کردیم. وقتی همه رفتند، این روایت از امام علی علیه السلام را برای همه مهمان ها پیامک کردم که حضرت فرمودند: «هرکس به امور بیهوده بپردازد، امور سودمند را از دست می دهد». (غررالحکم.ح8520)

حقیقت این است که نه از مهمانی و نه از چرخش های بی پایان در شبکه های مجازی فایده ای به کسی نمی رسد مگر این که:

1)      در واقعیت زندگی کنیم.

2)      فرصت باهم بودن خانوادگی و فامیلی و حضور در پای صحبت بزرگان فامیل را به سادگی از دست ندهیم.

3)      در عصر انفجار اطلاعات، تعقل و دانایی را پای شایعات ذبح نکنیم.

4)      سیاه نمایی شبکه های مجازی، روح را فرسوده و ناامید می کند در حالی که واقعیت و حقیقت زندگی، شیرین، سفید و امیدوارانه است.

5)      ظاهر زندگی دیگران را با باطن زندگی خود مقایسه نکنیم و با دیدن نمایش تجمل در محیط مجازی، زندگی خود را به آتش نکشیم.

(برگرفته از ویژه نامه آرامش بهاری.معاونت فرهنگی اجتماعی اوقاف)