انتظار بازگشت امام پس از خروج شاه را همه داشتند اما هر كسی به نوعی تعبير می كرد.برای اكثريت مردم آمدن امام پيروزی بزرگ بود و برای آزادی و استقلال و حكومت اسلامی،حضور امام را لازم داشتند.قبلاً دولت بختيار سعی داشت اين بازگشت را هر چه ممكن است به تأخير اندازد و آمريكا هم در اين مورد اقدام كرده بود و نظر بر اين بود كه دولت سوسيال دموكراسی بختيار فرصت پيدا كند و به اوضاع به نحوی مسلط گردد اما درست به همين علت امام خمينی رحمه الله عليه می خواستند هر چه زودتر در تهران باشند.
يك شنبه اول بهمن مطبوعات با تيتر درشت نوشتند: « نماز جمعه با امام خمينی در تهران ».
ميليون ها انسان در سرمای بهمن ماه،پيوسته به فرودگاه می رفتند تا قبل از ديگران در استقبال شركت كرده باشند.در آن روز (12 بهمن سال 1357) به ناگاه بلندگوها خبر دادند هواپيمای حامل امام به تهران نزديك می شود.فرستنده ی تلويزيون در حالی‌ك ه آماده ی پخش مستقيم مراسم استقبال بود و لحظه ی ورود امام را در معرض نمايش گذاشت،يك باره قطع شد و به جای آن سرود شاهنشاهی‌گذاشتند و خشم عمومی را برانگيختند.
امام خمينی رحمه الله عليه اولين سخنان خود را در ايران با تشكر آغاز نمودند و از فرودگاه مستقيماً به بهشت زهرا رفتند.دريايی از انسان ها همه جا موج می زد و اتومبيل حامل امام با كندی حركت می كرد.در ميان راه به دليل ازدحام جمعيت،ورود اتومبيل به بهشت زهرا ديگر امكان نداشت.از هلی كوپتر استفاده شد.امام در بهشت زهرا سخنرانی كردند.ايشان در اين سخنرانی كه پرجمعيت ترين اجتماعات تاريخ بود غيرقانونی‌بودن رژيم سلطنت و سلطنت پهلوی را با استدلال مطرح نمودند و مصائبی كه مستقيماً ناشی از رژيم طاغوتی‌است را برشمردند و با زبانی همه فهم خطوط آينده را ترسيم نمودند.