دوباره مرغ روحم هوای کربلا کرد

دل شکسته ام را اسیر و مبتلا کرد

نه طاقت و توانم به لب رسیده جانم

که هر چه کرد با من فراق کربلا کرد

چه کربلای اشکی چه نینوای خونی

که دیده و دلم را به غصه مبتلا کرد

فدای آن شهیدی که در کنار سنگر

ز قطره قطره خونش حسین (ع) را صدا کرد

فدای شیرخواری که وقت جان سپاری

دو چشم خویش بست و دو لب به خنده وا کرد

فدای آن شهیدی که تا دوتا شد از تیغ

ز کوه غصه پشت حسین (ع) را دوتا کرد

شود تمام هستی فدای آن دو دستی

که غرق بوسه و اشک علی مرتضی (ع) کرد

فدای آن حسینی که زیر تیغ قاتل

سرش بریده گشت و به شیعیان دعا کرد

و محرم در راه است …