اخلاص: امام  با آن همه زهد و تقوی و پاک دامنی که زبان زد خاص و عام بود هیچ گاه حتی برای یک مورد هم ندیده و نشنیده ایم که امام  خویش  را بستاید و بعضی افراد ساده لوح  برای این که به دیگران بقبولانند که ما چه قدر خوب هستیم و دنیای  نیستیم به خود حالت تأمل و تفکر گرفته و چشم به آسمان دوخته و آه می کشند.  امام همیشه از این نوع رفتار شدیداً متنفر بوده و به این افراد که می خواستند بفهمانند که بله ما هم اهل دل و معرفت هستیم  امام به آن ها می فرمود (موفق باشید یا الان وقت این حرف ها نیست)

آگاهی و علم امام: علوم مختلف اند و امام به دنبال معلوماتی می رفتند که بیشتر هدایت انسان ها را تضمیمن می کند، امام در جنبه  ی فقاهت اعلم بودند و  فهرست ارزش علمی تنها در جنبه ی فقاهت اینهاست: 1 – لغت  شناسی 2 – علم صرف و نحو   3 – معانی بیان 4 – علم کلام 5 – علم درایت 6 – علم رجال 7 – سیره و… علاوه بر این ها در علوم دیگر اسلامی از قبیل فلسفه و عرفان نیز مدارج  بلندی را پیموده اند.

جهاد و حرکت امام: امام با این همه اخلاص و علم هیچ گاه خود را در حصار زهد و در بند علم نیاورده و در این فکرها بودند که چگونه  باید علم خود را در فتنه ها و حوادث  برای توده ها ظاهر  سازد. امام علی رغم همه مشکلات و تهدیدها راه خود را انتخاب می کرد ند، راه آزاد زیستن و  یا با شرف مردن که راه همه انبیاء است و روشنگری را ابراهیم وار بر دوش خود حمل می کردند و از منزل به فیضیه و از آن جا به حرم و به خیابان و به منزل علماء می رفتند و  سخنرانی های پیاپی و اعلامیه و حرکت دادن مردم در  برابر ظلم  را آغاز كرده و رنج تبعید و زندان و شهادت فرزند را به دوش می کشيدند.

شرح صدر امام: «فمن یرد الله إن یهدیه یشرح صدره للاسلام »کسی را که خداوند اراده می کند و او را هدایت فرماید سینه اش را برای اسلام باز می کند. نقش رهبری و تصمیم گیری های مقام رهبری بسیار مهم است و دشمان از همین ناحیه ضربه هایی وارد می کنند. تلاش برای منحرف کردن اذهان عمومی مردم  از گرایش به رهبری مملکتی امام و رو در رو قرار دادن امام با سایر علما و قدرت طلبی دینی که دشمنان  این ها  را انجام    می دادند تا  ضربه بر پیکره جامعه ی اسلامی وارد کنند. و هم چنین از طریق اهانت و انتسابات بی مورد و پاره کردن عکس و.. که تا شاید امام به میدان مبارزه و هل من مبارز طلبیدن بیاید ولی در تمامی این پیشامدها نه تنها امام سوژه به دست دشمن نمی دادند  بلکه با شرح صدر و تأمل و اندیشه با همان فن حریف، دشمن  را از پا در می آوردند.

اطمینان امام: امام در تمام فراز و نشیب ها و سختی های زندگی خود حتی یک لحظه دچار اضطراب و تزلزل نگردیده اند و همیشه جازم و مصمم بوده اند. امام همانند کوهی استوار نه تنها ذره ای مضطرب نبوده بلکه باعث سکون خاطر و اطمینان سایرین گردیده اند. آنان که خداوند را با تمام وجود دریافته و حجاب ها و پرده ها را با بصیرت و عمل برداشته و به حد باور و یقین رسیده اند این گونه بوده اند.