حجت الاسلام و المسلمین علی رضا پناهیان :

بنده معتقد هستم که در مجالس عزاداری اباعبدالله الحسین علیه السلام غالباً انتقال معرفت صورت می گیرد و خیلی سخت است که در یک مجلس روضه ، معرفت منتقل نشود . بحث ما باید این باشد که معارف را بیشتر کنیم . مثلاً اگر از من به عنوان کسی که کمی روضه می خوانم و کمی در این راه حرکت می کنم ، بپرسند که چه توصیه ای برای روضه خوان ها دارید ؟ می گویم که فقط معرفت دادن به ظالم و مظلوم کافی نیست چون شما در همه ی روضه ها این کار را می کنید . بیایید به ریشه های ظلم هم اشاره کنید . به ظلم های پنهان هم اشاره کنید . در روضه ها بگوییم که ای امام حسین علیه السلام ! زمانی شما را محاصره کردند که امام حسن علیه السلام را وادار به صلح کردند . آن زمانی به شما تیر زدند که علی بن ابی طالب علیه السلام را وادار کردند که مالک اشتر باز گردد .

اگر بحث بر سر این باشد که معرفت را افزایش دهیم ، کاملاً درست است ولی اگر بحث این باشد که که روضه های ما کاملاً معرفت ساز نیست ، ادعای درستی نیست . اگر روضه ای صرفاً به زخم ها بپردازد و مردم نیز به خاطر آن گریه کنند آیا مردم برای هر مجروحی گریه می کنند ؟ چرا برای جراحت بدن امام حسین علیه السلام گریه می کنند ؟ چون جراحت ایشان سنگین است .

پس اگر کسی برای این جراحت گریه کرد ، در آن یک معرفت است ، معرفت های حداقلی که در همان روضه های سطحی وجود دارد برای ما قیمتی است . نباید آن را دور ریخته و دست کم بگیریم . البته باید این معرفت ها را افزایش دهید .