آن قدر از پشت بام ها سنگ به سر و صورت مسلم زدند که بی جان شد.

خودش هم شمشیر زیادی زده بود و نفسش بریده بود. تکیه داد به دیوار خانه طوعه.

خسته بودم اگرم دست به دیواری رفت

ورنه تکیه نکنم جز سر دیوار شما

عبیدالله پسر عباس وقتی دید مسلم گریه می کند گفت: کسی که برای ریاست و حکومت این کارها را که تو کردی بکند، وقتی به هدفش نرسد، دیگر نباید گریه کند.

مسلم جواب داد: «گریه من برای خودم نیست. برای حسین (ع) و خانواده اش است گریه می کنم که به آن ها نامه نوشته ام تا بیایند کوفه!»