روزی امام هادی علیه السلام در مجلسی نشسته بودند و جمعی از بنی هاشم،علویان و دیگر مردم نیز در آن مجلس حضور داشتند که دانشمندی از شیعیان وارد شد.او در مناظره ی اعتقادی و کلامی ، تعدای از ناصبیان و دشمنان اهل بیت علیهم السلام را مجاب و رسوا ساخته بود.به محض ورود این شخص به مجلس،امام از جای خود برخاستند و به نشانه ی احترام به سویش رفتند و او را نزد خویش در بالای مجلس نشاندند و با او مشغول صحبت شدند.برخی از حاضران از این رفتار امام ناراحت شده و اعتراض کردند.امام در پاسخ آنان فرمودند:«اگر با قرآن داوری کنم راضی می شوید»؟گفتند:آری.امام تلاوت فرمودند:«ای کسانی که ایمان آورده اید هنگامی که به شما گفته شد در مجلس جا برای دیگران باز نمایید،باز کنید تا خداوند (رحمتش را ) برایتان گسترده سازد و چون گفته شد برخیزید،برخیزید که خدا مقام اهل ایمان و دانشمندان شما را بالا می برد» (مجادله/11). و نیز فرموده است:«آیا کسانی که دانشمند هستند با آنان که نیستند برابرند؟» (زمر/9).

خداوند مؤمن دانشمند را بر مؤمن غیر دانشمند مقدم داشته هم چنان که مؤمن را بر غیر مؤمن برتری داده است.آیا به راستی آن که می داند و آن که نمی داند مساوی است؟پس چرا انکار و اعتراض می کنید؟خدا به این مؤمن دانشمند برتری داده است.شرف مرد به دانش اوست نه به نسب و خویشاوندی اش.او نیز با دلایلی محکم که خدا به او آموخته دشمنان ما را شکست داده است.

(ویژه نامه ی هادی امت علیه االسلام)