امروز روز تکریم همسران شهداست.

صبوری و بزرگواری بانوانی را ارج می نهیم که از لذت زندگی و آرامش خود گذشتند تا شهدای عزیزمان، طلایه دار امنیت و آسایش ایران سربلند باشند.

آنانی که برای فرزندانشان هم مادر شدند و هم پدر، اما خدا می داند در قلب مهربانشان، چه می گذرد و چگونه غم فراق عزیزترینشان را به دوش می کشند…؟!

امروز روز تكريم مادران شهداست.

گرامي مي داريم ياد و خاطره مادران گران قدري كه با صبر زينبي (س)، پاره وجودشان را به ميدان هاي نبرد مي فرستند و جز رضاي الهي، هيچ هدف و چشم داشتي ندارند.

«به مناسبت چهلمین روز شهادت شهید محمد حسین حدادیان و دیگر شهدای خیابان پاسداران»

«صدها هزار شهید در راه این نظام در طول این چهل سال به قربانگاه رفته‌اند» (۱۳۹۶/۱۱/۲۹ مقام معظم رهبري) و همین هم عامل بقای این انقلاب شده است. چهل روز پیش، در پی حوادثی که در یکی از خیابان‌های تهران اتفاق افتاد، چهار تن از جوانان عزیز این کشور به شهادت رسیدند از جمله بسیجی جوانی با نام “شهید محمدحسین حدادیان”. جوانی “نسل سومی” که متولد ۱۳۷۴ بود و ۲۲ سال بیشتر نداشت. محمدحسین اما با همین سن کمش، سابقه‌ی حضور در سوریه هم داشت و اتفاقا تازه از آنجا برگشته بود.

“محکم‌تر از فولاد”، شاید باورش و امکان وجودی‌اش سخت باشد، اما امام صادق علیه‌السلام، “مؤمن” را محکم‌تر از فولاد  توصیف می‌کند: “انّ المؤمنَ أشدُّ مِن زُبَرِ الحدیدِ": مؤمن محکم‌تر از فولاد است، چرا؟ برای اینکه “إنّ زُبرَ الحدیدِ إذا دَخلَ النّار تَغیّرَ، و إنّ المؤمنَ لو قُتِلَ ثُمّ نُشِرَ ثُمّ قُتِلَ لم یَتغیّرْ قلبُهُ": “چون آهن اگر داخل آتش بیفتد تغییر پیدا می‌کند، اما مؤمن اگر کشته شود، و باز زنده شود، و باز کشته شود، هرگز تغییری در قلبش پدید نمی‌آید. “ در روایت دیگری از ایشان در وصف یاران امام زمان نیز مجددا چنین آمده است: “هنگامی که پرچم مهدی علیه‌السلام به اهتزاز درآید مؤمنی نخواهد بود مگر آنکه قلبش از پاره‌های فولاد محکم‌تر شود و نیروی چهل مرد به وی عطا گردد.”

فروردین ماه سال ۸۵ نیز که رهبر انقلاب در ایام عید نوروز برای بازدید از مناطق جنگی به دهلاویه سفر کرده بودند، در جمع راهیان نور چنین فرمودند: «در همین‌جا بود که من دل‌هایی لبریز از عشق و وفا به خاندان پیامبر خدا صلی‌اللَّه‌علیه‌واله‌وسلّم و سرشار از وفاداری به میهن اسلامی را می‌دیدم، که از جوانان خود پاره‌هایی آهن، و از مردانشان دژهایی تسخیرناپذیر برای دفاع از مرزهای میهن ساخته بودند.»(۱۳۸۵/۰۱/۰۵)

انقلاب اسلامی سال ۵۷ آغاز شد نه تمام. «بعضی خیال می‌کنند انقلاب فقط سال ۵۷ بود و تمام شد؛ این خطا است. انقلاب در سال ۵۷ شروع شد، نه اینکه تمام شد؛ آغاز تغییر، آغاز حرکت اصلاحی در جامعه در سال ۵۷ اتّفاق افتاد… بتدریج این حرکت باید عمیق‌تر، وسیع‌تر، گسترده‌تر، خردمندانه‌تر ادامه پیدا کند، نه اینکه متوقّف بشود.»(۱۳۹۶/۱۱/۲۹ مقام معظم رهبري) پس اگر قرار است این انقلاب همچنان حرکت کند و حرکتش هم عمیق‌تر و وسیع‌تر و گسترده‌تر شود - که شده است -، نیازمند “نیروی محرکه‌ای” است، و نیروی محرکه‌ی این انقلاب هم “زبر الحدید"هایی از نسل حدادیان‌اند. نسلی که رهبر انقلاب در وصف آنان می‌فرمایند: «شماها نسل سوّمید؛ اوّلاً جوان این نسل، جوان نسل سوّم، از جوان نسل اوّل امیدبخش‌تر است درصورتی‌که بتواند ایمانش را حفظ کند. جوان نسل اوّل، کسانی بودند که از روی احساسات، از روی هیجان [کار کردند]؛ احساسات بود، احساسات خوبی هم بود و همان احساسات کار کرد، یعنی یک نظام کهن را سرنگون کرد و اسلام را رو آورد؛ این را ما کوچک نمیگیریم… امّا زیرساختش محکم نبود… امّا آن [جوانی] که دنبال وظیفه می‌رود، می‌فهمد چه‌کار دارد می‌کند. یک نمونه‌اش همین حججی است و صدها نمونه، بلکه هزارها نمونه از این قبیل وجود دارد. لذا من به جوان امروز درصورتی‌که انگیزه و ایمانش درست باشد، اعتمادم و امیدم بیشتر است تا به جوان آن روز.»(۱۳۹۶/۱۰/۲۴)

(برگرفته از سايت www.farsi.khamenei.ir)

شهادت جان سوز و دلیرانه آتشنشانان قهرمان و دلاور بر امام زمان (عج)، رهبر انقلاب اسلامی و مردم شهید پرور ایران عزیز تبریک و تسلیت باد!

شهیدان از مِی توحید مستند

شهیدان سرخوش از جام الستند

نمردند و نمیمیرند هرگز

شهیدان زنده جاوید هستند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از آمل, پیکرهای مطهر 4 شهید یمنی روز پنج شنبه 01/11/1394 با حضور مردم شهیدپرور آمل تشییع شد. این مراسم با حضور آیت الله طبرسی نماینده ولی فقیه در مازندران، نمایندگانی از کشور یمن و با استقبال پرشوری از سوی مردم و مسئولین برگزار شد.

مردم آمل شب چهارشنبه نیز با پیکر این شهدای یمنی در حسینیه ثارالله این شهر وداع کرده و صبح پنج شنبه از مقابل سپاه شهر آمل تا بقعه ناصر کبیر از این شهدای مقاومت استقبال کردند.

این شهدا فرودین ماه امسال بر اثر حمله داعش به مساجد شهر صنعا پایتخت یمن به شدت مجروح شده و بعد از انتقال به بیمارستانی در شهر تهران به دلیل شدت جراحات، به شهادت رسیدند.

پس از شروع جنگ یمن، تلاش‌ها برای بازگرداندن پیکر این شهدا به یمن بی نتیجه ماند و عربستان سعودی مانع از بازگشت پیکر این چهار شهید به یمن شد!

شهیدان اکرم الغفاری، محمد حسین الفخری، علی حُزام البشاول عاطف و علی محمد المروانی در جوار بقعه ناصر کبیر (حسن اطروش) در شهر آمل آرام گرفتند. ناصر الحق؛ جد یمنی ها بوده و از بنیان گذاران مذهب تشیع در مازندارن محسوب می گردد.

………………………………
منبع: www.tasnimnews.com

می گفت: «آرزوی قلبی من اینه که مفقود الاثر باشم چون پیش خانواده هایی که جوان هاشون بی نام و نشون شهید شدند شرمنده ام. آرزو دارم حتی اثری از بدن من به دست شما نرسه».
توی نامه ای به دخترش نوشته: «دخترم! شاید زمانی بیاید که قطعه ای از بدنم هم به دست تو نرسه. تو مثل رقیه امام حسین علیه السلام هستی. اون خانم سر پدر به دستش رسید ولی حتی یک تکه از بدن من به دست شما نمی رسه».
چهار روز از کربلای یک گذشته بود. با اصغر بصیر روی ارتفاعات قلاویزان مستقر شده بودند. گلوله ی توپ اومده بود توی سنگرشون. اصغر کاملاً سوخت. محمدرضا هم پودر شد. هیچ اثری ازش نموند……..
(جانباز شهید محمدرضا عسکری.محرم نامه.هیئت روضه الزهراء (س) اهواز)

اسامی قاریان جان باخته در فاجعه ی منا به این شرح است:

شهید حاج حسن دانش: نفر اول سی و دومین دوره مسابقات بین المللی قرآن کریم تهران سال 1393

شهید حاج محسن حاجی حسنی کارگر: نفر اول مسابقات بین المللی قرآن کریم مالزی سال 1393

شهید حاج امین باوی، شهید حاج فؤاد مشعلی، شهید حاج سعید سعیدی زاده: اعضاء گروه تواشیح باقرالعلوم آبادان

روحشان شاد و یادشان گرامی باد!

به امید ادامه ی راهشان…

http://safireharaz.ir

در اسارت، اذان گفتن با صدای بلند ممنوع بود. ما در آن جا اذان می گفتیم اما به گونه ای که دشمن نفهمد. روزی جوان هفده ساله ی ضعیف و نحیفی، موقع نماز صبح بلند شد و اذان گفت. ناگهان مامور بعثی آمد و گفت: «چیه؟ اذان می گویی؟ بیا جلو»!
یکی از برادران اسدآبادی دید که اگر این موذن جوان ضعیف و نحیف، زیر شکنجه برود، معلوم نیست سالم بیرون بیاید. پرید پشت پنجره و به نگهبان عراقی گفت: «چیه؟ من اذان گفتم نه او».
آن بعثی گفت: او اذان گفت. برادرمان اصرار کرد که: «نه، اشتباه می کنی، من اذان گفتم». مامور بعثی گفت: «خفه شو! بنشین! فلان فلان شده! او اذان گفت نه تو!»
برادر ایثارگرمان هم دستش را گذاشت روی گوشش و با صدای بلند شروع کرد به اذان گفتن. مامور بعثی فرار کرد. وقتی مآمور عراقی رفت، او رو کرد به آن برادر هفده ساله و گفت: «بدان که من اذان گفتم و شما اذان نگفتی. الآن دیگر پای من گیر است».
ایشان را به زندان انداختند و شانزده روز به او آب ندادند. آن قدر گرم بود که گویا آتش می بارید. آن مامور بعثی گاهی وقت ها آب می پاشید داخل زندان که هوا دم کند گرم تر شود. روزی یک دانه سمون (نان عراق) می دادند که بیشتر آن خمیر بود. ایشان می گفتند: «می دیدم اگر نان را بخورم از تشنگی خفه می شوم. نان را فقط مزه مزه می کردم که شیره اش را بمکم. آن ماور هر از چند ساعتی می آمد و برای این که بیشتر اذیت کند، آب می آورد ولی می ریخت روی زمین و بارها این کار را تکرار می کرد».

می گفت: روز شانزدهم بود که دیدم از تشنگی دارم هلاک می شوم. گفتم: «یا فاطمه زهرا! امروز افتخار می کنم که مثل فرزندتان آقا حسین بن علی این جا تشنه کام به شهادت برسم». سرم را گذاشتم زمین و گفتم: «یا زهرا! افتخار می کنم. این شهدات همراه با تشنه کامی را شما از من بپذیر و به لطف و کرمت، این را به عنوان برگ سبزی از من قبول کن!»
دیگر با خودم عهد کردم که اگر هم آب آوردند، سرم را بلند نکنم تا جان به جان آفرین تسلیم کنم. تا شروع کردم شهادتین را بر زبان جاری کنم، دیدم که زبانم در دهانم تکان نمی خورد و دهانم خشک شده است. در همان حال نگهبان بعثی آمد پشت پنجره. از پشت پنجره مرا صدا می زد که بیا آب آورده ام.
اعتنایی نکرد. دیدم لحن صدایش فرق می کند و دارد گریه می کند و می گوید: «بیا که آب آوردم». او مرا قسم می داد به حق فاطمه زهرا سلام الله علیها که آب را از دستش بگیرم. عراقی ها هیچ وقت به حضرت زهرا سلام الله علیها قسم نمی خوردند.
تا نام مبارک حضرت فاطمه سلام الله علیها را برد، طاقت نیاوردم. سرم را برگرداندم و دیدم که اشکش جاری است و می گوید: بیا آب را ببر! این دفعه با دفعات قبل فرق می کند.
همین طور که روی زمین بودم، سرم را کج کردم و او آب را ریخت توی دهانم. لیوان دوم و سوم را هم آورد. یک مقدار حال آمدم. بلند شدم. او گفت: «به حق فاطمه زهرا بیا و از من درگذر و مرا حلال کن»!
گفتم:«تا نگویی جریان چی هست، حلالت نمی کنم». گفت: دیشب، مادرم آمد و مرا از خوب بیدار کرد و با عصبانیت و گریه گفت: چه کار کردی که مرا در مقابل حضرت زهرا سلام الله علیها شرمنده کردی؟ الآن حضرت زهرا سلام الله علیها را در عالم خواب زیارت کردم. ایشان فرمودند: «به پسرت بگو برو و دل اسیری که به در آورده ای را به دست بیاور، اگر نه همه ی شما را نفرین خواهم کرد!»
(حماسه های ناگفته.به روایت علی اکبر ابوترابی. نوشته عبدالمجید رحمانیان)

دوباره عطر و بوی شهدا در استان مازندران پیچید…

دردانه ها ی عاشق غواص و خط شکن عملیات کربلای 4 پس از 29 سال به وطن بازگشتند.

30تن از دلاوران عزیز 8 سال دفاع مقدس که اهل استان مازندران بوده و در منطقه ام الرصاص عراق تفحص شده بودند، از تاریخ 15 الی 20 مرداد همزمان با سالروز شهادت حضرت امام صادق علیه السلام در سطح شهرهای این استان شهید پرور تشییع شدند.

در همه ی شهرها مردم ولایت مدار استان مازندران با استقبالی پرشور و ولایی از این آلاله های عاشق استقبال نمودند و بار دیگر ارادت خود را به اسلام و انقلاب و کشور عزیز ایران ابراز داشتند.

از این 30 شهید گران قدر، 7 تن شناسایی شده و 23 تن گمنام هستند. از این 7 شهید نیز، 2 شهید به نام های شهید خط شکن؛ سید حسن فاطمی و شهید غواص؛ سید منصور مهدوی نیاکی اهل شهرستان آمل هستند و ناگفته نماند که شهدای غواص عزیزی که در این مرحله پیکر مطهرشان تفحص شد، با دستانی بسته و در حالی که هنوز زنده بودند، در گودالی دفن شدند!

قابل ذکر است که استان شهید پرور مازندران افتخار میزبانی ده هزار و چهار صد شهید را دارد و جای بسی افتخار بزرگ تر است که شهرستان هزارسنگر آمل هر از چندگاهی به عطر شهدای عزیز (اعم از شهدای 8 سال دفاع مقدس،شهدای مدافع حرم و شهدای مرزبان) مزین می گردد…

این مسیر آسمانی نقطه ی پایان ندارد

تا نفس در سینه داریم راهتان ادامه دارد…

به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان آمل، پیکر پاسدار شهید روح‌الله سلطانی از پاسداران لشگر ویژه 25 کربلا که در مبارزه با اشرار نوار مرزی غرب کشور به شهادت رسید، صبح روز سه‌شنبه 26/03/1394با حضور پرشور مردم و مسئولان تشییع و خاک‌سپاری شد.
آیین تشییع پیکر پاسدار شهید سلطانی از مسجد امام رضا (ع) آغاز شد و تا گلزار شهدای آستان مقدس امامزاده ابراهیم (ع) بر روی دستان مردم ولایت‌مدار تشییع شد.

انبوه جمع مردم ولایت‌مدار شهرستان هزار سنگر آمل به‌حدی بود که برای مدت زمان زیادی خیابان‌های منتهی به مسیر تشییع پیکر شهید سلطانی مسدود شده بود.پس از تشییع پیکر این شهید در شهر آمل، مردم دابودشت هم میزبان این پاسدار خونین‌بال بودند که از ابتدای خیابان دریا به سمت پاسگاه دابودشت این شهید، خانواده و هم‌رزمانش را همراهی کردند.
پیکر شهید سلطانی پس از آن راهی زادگاهش روستای کچب‌کلوا بخش دابودشت شد تا بنا به وصیت‌نامه شهید، پیکر مطهر در گلزار شهدای این روستا به خاک سپرده شد.

به گزارش خبرگزاری فارس، سرهنگ پاسدار شهید روح‌الله سلطانی بامداد روز یک شنبه 24/03/1394 در منطقه سردشت در حین مبارزه با اشرار غرب کشور به شهادت رسید.
پیکر این شهید روز دوشنبه به شهرستان آمل منتقل شد و همان شب بعد از نماز مغرب و عشا آیین وداع با شهید سلطانی در حسینیه ثارالله (ع) سپاه آمل برگزار شد.
هم‌اکنون شهرستان آمل یک‌هزار و 37 شهید تقدیم انقلاب اسلامی کرد.شهید سلطانی معاون عملیات لشگر 25 کربلا بود و دو فرزند از او به یادگار مانده است.

متبع:www.farsnews.com

«مادر! توجه کن! اگر من به زیارت امام رضا علیه السلام می رفتم مگر شما نگران بودید، بلکه خوشحال بودید که به زیارت و پابوس امام خویش رفتم. حال شما اصلاً نباید نگران باشید چرا که من به زیارت خدایم و خالق و معشوقم می روم. پس همچون مادران شهیدپرور، استوار و محکم باش و هرکس خواست کار خلافی بر ضد انقلاب انجام دهد، جلویش بایست حتی اگر از نزدیک ترین کسان باشد.»
(ظهر عاشورا 1406-24/06/1365)

مدافع حرم شهید مهندس پاسدار هادی جعفری همزمان با شب شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها طی عملیاتی در تکریت عراق برای مبارزه با عوامل تکفیری، توسط پهپاد نیروهای آمریکایی در عراق به شهادت رسید.
مراسم تشییع پیکر این شهید بزرگوار روز شنبه 1394/01/08 در شهرستان آمل تشییع و سپس در زادگاهش روستای رئیس آباد دابوی این شهرستان به خاک سپرده شد.
شهید مهندس هادی جعفری که به تازگی در رشته کارشناسی ارشد پذیرفته شده بود از اهالی منطقه دابودشت و متأهل است که به عنوان سومین شهید مدافع حرم آمل در سن ۳۰ سالگی در روز دوشنبه سوم فروردین ماه سال ۱۳۹۴ به همراه هم رزمش شهید مهندس علی یزدانی در عراق آسمانی شدند.

منبع:http://rahianenoor.com

یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد!

از ساختمان عملیات که اومدیم بیرون ، راننده منتظر ما بود اما عباس (بابایی) بهش گفت : « ما پیاده می یایم . شما بقیه ی بچه ها رو برسون » . دنبالش راه افتادم . جلوتر که رفتیم صدای جمعیت عزادار شنیده می شد . عباس گفت : « بریم طرف دسته ی عزادار » . به خودم اومدم که دیدم عباس کنارم نیست . پشت سر من نشسته بود روی زمین ، داشت پوتین ها و جوراب هاش رو در می آورد . بند پوتین هاش رو به هم گره زد و آویزونشون کرد به گردنش . شد حرّ امام حسین علیه السلام . رفت وسط جمعیت شروع کرد به نوحه خوندن . جمعیت هم سینه زنان و زنجیر زنان راه افتاد به طرف مسجد پایگاه . تا اون روز فرمانده ی پایگاهی رو این طور ندیده بودم عزاداری کنه ؛ پای برهنه ، بین سربازان و پرسنل ، بدون این که کسی بشناسدش …

(از خاطرات شهید بابایی به نقل از ویژه نامه یک را ، ده قدم)

شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم اشک و آه است و من
شب و خلوت و بغض نشکفته ام
شب و مثنوی های ناگفته ام
شب و ناله های نهان در گلو
شب و ماندن استخوان در گلو
من امشب خبر می کنم درد را
که آتش زند این دل سرد را
بگو بشکفد بغض پنهان من
که گل سر زند از گریبان من
مرا کشت خاموشی ناله ها
دریغ از فراموشی لا له ها

کجا رفت تأثیر سوز و دعا ؟
کجایند مردان بی ادعا ؟
کجایند شورآفرینان عشق
علمدار مردان میدان عشق
کجایند مستان جام الست ؟
دلیران عاشق ، شهیدان مست
همانان که از وادی دیگرند
همانان که گمنام و نام آورند
هلا پیر هشیار دردآشنا !
بریز از مِی صبر ، در جام ما
من از شرمساران روی توأم
ز دُردی کشان سبوی توأم
غرورم نمی خواست این سان مرا
پریشان و سر در گریبان مرا
غرورم نمی دید این روز را
چنان ناله های جگرسوز را
غرورم برای خدا بود و عشق
پل محکمی بین ما بود و عشق
نه ، این دل سزاوار ماندن نبود
سزاوار ماندن ، دل من نبود
من از انتهای جنون آمدم
من از زیر باران خون آمدم
از آن جا که پرواز یعنی خدا
سرانجام و آغاز یعنی خدا

هلا دین فروشان دنیاپرست !
سکوت شما پشت ما را شکست
چرا ره نبستید بر دشنه ها ؟
ندادید آبی به لب تشنه ها
نرفتید گامی به فرمان عشق
نبردید راهی به میدان عشق
اگر داغ دین بر جبین می زنید
چرا دشنه بر پشت دین می زنید ؟
خموشید و آتش به جان می زنید
زبونید و زخم زبان می زنید
کنون صبر باید بر این داغ ها
که پرگل شود کوچه ها باغ ها

شب است و سکوت است و ماه است و من …
(علی رضا غزوه)

گریه کن امام حسین علیه السلام بود ؛ از اون هایی که گریه کردنش با بقیه فرق می کرد . وقتی از مجلس روضه ی امام حسین علیه السلام می اومد بیرون ، چشماش سرخ شده بود از بس گریه می کرد . کارهاش طوری تنظیم می شد که به روضه ی امام حسین علیه السلام برسه .
هر جا روضه بود می دیدیش . زیارت عاشورا می خوند روزی چند بار . همیشه هم می گفت : « من توی بغل تو شهید می شم » . حرف اون شد ، تو بغل من شهید شد اونم با گلوی بریده .
روس سنگ قبش با خط درشت نوشتند : « هذا محبّ الحسین » .

(از خاطرات جانباز روحانی شهید مرتضی زندیه ، به روایت دوستش)

چهار سال مریض بود . کلی دوا و دکتر کردیم ، فایده نداشت . آخرین بار بردیمش پیش بهترین متخصص اطفال توی اصفهان . معاینه اش کرد و گفت : « کبدش از کار افتاده . شاید تا فردا صبح زنده نمونه ! » . پدرش سفره ی حضرت اباالفضل علیه السلام نذر کرد . آقا شفایش داد .

دفعه ی آخری که رفت جبهه ازش پرسیدم کی برمی کرد؟ جوب داد : « هر وقت که راه کربلا باز شد . »

شانزده سال بعد هم برگشت ؛ درست شب تاسوعا . وقتی برگشت اولین کاروان زائرای ایرانی رفت کربلا . راه کربلا باز شده بود … .

(از خاطرات شهید علی رضا کریمی)

« دوست دارم وحدت خود را حفظ کنید و نگذارید که شیطان در میان شما نفاق و تفرقه بیندازد و شما را از مذهب و دین و قرآن دور کند . »

( شهید علی عقیلی - بهشهر )

« بدانید کلام خدا ، بهترین و شیرین ترین وسیله برای نشاط روح های در بند و سختی کشیده می باشد . »

( شهید مهران پورابراهیم عمران - ساری )

« خواهران امت اسلام ! ترویج بی حجابی ، توطئه ی استعمار است . پس با حفظ حجاب خود دسیسه ی استعمار را خنثی کنید . »

(شهید حسین علی صالحی - محمودآباد )

تدارکات ، یک تلویزیون بهش داد ، قبول نکرد . مسئول تدارکات ، تلویزیون را پشت ماشینش گذاشت . شفیع زاده هم تلویزیون رو از ماشین برداشت و گذاشت رو زمین . گفتم : چرا این هدیه را قبول نمی کنی ؟ گفت : ” می دونی ! ناخالص بودن عمل ، نقطه ی شروعی داره . من نخواستم این عمل ، نقطه ی شروعی در زندگی من باشه . می خوام ذره ای ناخالصی در عملم نباشه ” .

( از خاطرات شهید حسن شفیع زاده . به نقل از هفته نامه ی حیات طیبه )

شهیدان از مِی توحید مستند
شهیدان سرخوش از جام الستند
نمردند و نمی میرند هرگز
شهیدان زنده ی جاوید هستند

پیکر پاک شهید اسماعیل حیدری که توسط تکفیری‌های سلفی در سوریه به شهادت رسیده بود، صبح روز پنج شنبه 31/5/1392 بر روی دوش مردم شهیدپرور شهرستان آمل تشییع و در گلزار شهدای امام زاده ابراهیم علیه السلام این شهر به خاک سپرده شد.

به گزارش مازنا، پیکر مطهر شهید مستند ساز اسماعیل حیدری بر روی دستان مردم شهید پرور آمل در زیر بارش شدید باران رحمت الهی از مسجد امام رضا علیه السلام تا گلزار شهدای امامزاده ابراهیم علیه السلام تشییع و در جوار امام زاده آرام گرفت.
شهید اسماعیل حیدری مستندساز آملی و شهید‌ هادی باغبانی خبرنگار و مستند ساز از شهرستان بابلسر چند روز پیش در عملیات های تروریستی تکفیری‌های سوریه ناجوانمردانه به شهادت رسیدند.

http://mazna.ir  : منبع

مرخصی گرفته بودیم و برمی گشتیم. تو راه برای نماز ایستادیم. یه فقیری دست دراز کرد و از شیخ عباس کمک خواست. شیخ عباس یه دویست تومنی داشت که داد به فقیر. بهش گفتیم: ما هنوز شام نخوردیم، تا به مقصد برسیم ، پول نیاز داریم . گفت: ” وقتی برایم ثواب ثبت شود، می نویسند دارایی اش را بخشید. ” وارد رستوران که شدیم مدیر رستوران که متوجه شد همه ی ما رزمنده هستیم ، گفت: برای رزمنده ها شام صلواتی است. صلوات که فرستادیم به شیخ عباس نگاه می کردم و او لبخند می زد.

(راوی : همرزم طلبه ی شهید عباس علی دادی ، برگرفته از هفته نامه ی حیات)

موقع انقلاب بود و داشتند برای ریاست جمهوری شهید رجایی رأی گیری می کردند . از سر کار برگشتم و دیدم در خانه ی مان باز است و آن جا یک صندوق رأی گیری گذاشته اند و بچه ها صف کشیده اند . خیلی تعجب کردم چون در خانه ی مان مریض نداشتیم که برایش صندوق سیار بیاورند و همگی رفته بودیم و رأی داده بودیم .

رفتم و دیدم طاهره یک صندوق گذاشته و بچه های کوچک صف کشیده اند و در عالم بچگی خودشان رأی می دهند . چنان جدی این کار را می کرد که اگر نمی دانستی گمان می کردی این رأی ها واقعاً حساب خواهد شد .

(از خاطرات شهیده طاهره هاشمی به روایت خواهرش)

بسیار مرتب ، پاکیزه و منظم بود و کارهایش را دقیق و سر وقت انجام می داد . خیلی مقید به حجابش بود و قبل از انقلاب هم با چادر به مدرسه می رفت . در مدرسه حتی سر کلاس هم با چادر می نشست . آن جا به او گفته بودند که حق ندارد حتی روسری هم سر کند چه رسد به چادر ، ولی طاهره زیر بار نرفت و دست از حجابش برنداشت !

مادر شهید : « یک شب قبل از شهادتش برای خانواده تعریف کرده بود که شهید بهشتی و یارانش را با دو تن از اعضای انجمن اسلامی محل در خواب دیده و مژده ی شهادتش را از زبان آن ها شنیده است ! »

برادر شهید : « طاهره طاهر بود ، پاک بود و گمان می کنم به خاطر همین اخلاص و پاکی بود که خداوند به او شأن شهادت داد . کسی که در راه حق قدم بگذارد ، خداوند هم کمکش می کند . »

( گزیده ای از زندگی نامه ی شهیده سیده طاهره هاشمی از شهدای شاخص سال 1392 کشور که در سن 14 سالگی در حماسه ی ششم بهمن سال 1360شهرستان هزار سنگر آمل به درجه ی رفیع شهادت نائل گردید . )

چفیه یعنی کودتای اشک ها
کربلایی ها و آب و مشک ها
چفیه یعنی سفره ی نان شهید
چفیه یعنی نوگلان رو سپید
چفیه یعنی می پرستی با خدا
چفیه یعنی فرش پای لاله ها
چفیه یعنی حوله ی آب وضو
شعر گل ها و سرود آبرو

چفیه یعنی حوله ی خون شهید
جانماز سرخ و گلگون شهید
چفیه یعنی کوله بار عشق و ناز
گفت و گوی عاشقانه با نماز
چفیه یعنی ماه و آب و آفتاب
عشق بازی در مسیر بوتراب
چفیه یعنی پر زدن در اوج نور
هم نشینی با شفاعت با غرور
چفیه احیای شب قدر خداست
بی قراری در سرای انبیاست

علی رضا علاقه ی خاصی به بزرگ ترها به خصوص افراد پیر و با تجربه داشت و همیشه می گفت : ” تجربه ی آ ن ها زیاد است و ما باید چیزهایی را که نمی دانیم از آن ها بیاموزیم ” . روزی در خانه مشغول کار بودیم که در زدند . رفتم در را باز کردم . علی رضا با یک زنبیل میوه وارد خانه شد و پیر زنی هم دم در ایستاده بود . به من گفت : زنبیل میوه را ببر خالی کن . من زنبیل را بردم و ضمن خالی کردن آن دیدم که بیشتر میوه ها خراب است . تعجب کردم . زنبیل را آوردم و او قیمت میوه ها را بالاتر از قیمتی که پیر زن گفت به او پرداخت کرد . به او گفتم : میوه ها خراب است ، چرا چنین قیمتی پرداختی ؟ گفت : ” هدف من خرید میوه نبود . چون دیدم که پیر زن با چه مشقتی زنبیل میوه را حمل می کند و قصد فروش آن را دارد ، بی طاقت شدم . بار را از روی سرش برداشتم و تمامی میوه هایش را از او خریدم ” .

 ( از خاطرات شهید علی رضا نوبخت به زبان خواهرش )

آخرین جلسه ی فرماندهان بود . قبل از عملیات محرم توی قرارگاه فتح . همه اومده بودند ؛ حسین خرازی ، مهدی زین الدین ، مجید بقائی و حسن باقری .
یه بار دیگه برنامه ها رو مرور کردند . شب عملیات مشخص شد و جلسه به پایان رسید .

ایام محرم بود . حسن باقری ایستاد جلوی همه و شروع کرد از کربلا گفتن . بعد هم از روی کتابی که دستش بود روضه خواند تا به این جمله ی حضرت قاسم علیه السلام رسید که : « شهادت در کام من از عسل شیرین تر است » . دیگه به خودش نبود . بریده بریده جمله ها رو ادا می کرد . هق هق گریه اش بلند شده بود . همش با چفیه اشکاشو پاک می کرد ، بقیه هم داشتند بلند بلند گریه می کردند . آخر هم نتونست حرفش رو ادامه بده . نشست روی زمین و گریه کرد … .

(محرم نامه.هیئت فرهنگی مذهبی روضه الزهراء سلام الله علیها)

محسن قبل از رفتن به جبهه از من خواست تا لباس نظامی اش را برایش آماده کنم.داشت لباسش را می پوشید که دید دکمه ی شلوار سرجایش نیست و کنده شده است.رو به من گفت:«سریع یک دکمه بیاور!».هر چه توی خانه گشتم از دکمه خبری نشد.به خاطر عجله ای که داشت دکمه ی ژاکتم را کندم و به شلوارش دوختم.بعد هم خداحافظی کرد و رفت…

بعد از چند وقت خبر شهادتش رسید.آن وقت ها با محسن در منطقه بودم.برای پیدا کردن جنازه اش به هر جایی که شهدا را می آوردند سر زدم ولی فایده ای نداشت.دست از پا درازتر و نا امید برگشتم.هفت ماه نشده خبر رسید که چند شهید گمنام آورده اند.برای شناسایی آن ها رفتم.مشغول جست و جوی پیکر شهدا بودم که ناگهان لباس یکی از جنازه ها مرا به خودش جلب کرد.یک دکمه ی ژاکت زنانه روی لباس دوخته شده بود.بی اختیار فریاد زدم :«پیدایش کردم.این جنازه ی شهید من است».

(سیده فریده میر درویش.همسر شهید محسن اسحاقی،فرمانده ی یگان دریایی لشکر 25 کربلا)

كاش از ما نپرسند ! ای كاش از ما نپرسند كه بعد از شهدا چه كرده ايم ؟
از اين سئوال سخت شرم دارم . از اين كه اين قدر رفاه زده ام ، از صدای خواب آلوده ام شرم دارم .
می دانم كه اگر امروز با جماعت شهدا مواجه شوم همان كلام نورانی اميرالمؤمنين را خواهم شنيد . آن جا كه به مردم دنيا طلب كوفه فرمودند : « سوگند ! اگر ما هم مثل شما ( راحت طلب ) بوديم عمود دين برپا نمی شد . درخت اسلام خوش شاخ و برگ و خوش قد و قامت نمی شد . به خدا قسم ! از اين به بعد خون خواهيد خورد و … »                   (نهج البلاغه.خطبه ی 56)

می دانم كه اگر با شهدا مواجه شويم آنان خواهند گفت : ” اگر ما هم مثل شما پای ارزش های انقلاب كوتاه می آمديم امروز نهال انقلاب به اين شجره ی طيبه تبديل نمی شد . شجره ی زيبايی كه اصل آن ثابت و شاخ و برگ آن در آسمان هاست ” .

تلاش بچه ها زياد بود اما شهيدی پيدا نمی شد . يكی از دوستان نوار مرثيه ی ايام فاطميه (س) را گذاشت . ناخودآگاه اشك بچه ها جاری شد .
بعد از آن حركت كرديم . در حين جستجو روبروی پاسگاه مرزی بوديم . يك دفعه استخوان يك بند انگشت نظرم را جلب كرد . با سرنيزه مشغول كندن شدم . يك تكه پيراهن از زير خاك نمايان شد . مطمئن شدم شهيدی در اين جاست .
با فرياد بچه ها را صدا كردم . با ذكر « يا زهرا سلام الله عليها » خاك ها را كنار زديم . پيكر شهيد كاملاً نمايان شد . لحظاتی بعد متوجه شدم شهيد ديگری درست در كنار او قرار دارد به طوری كه صورت هايشان رو به همديگر بود . با فرستادن صلوات پيكر شهدا را از خاك خارج كرديم .
در كمال تعجب مشاهده كرديم كه پشت پيراهن هر دو شهيد بی نشان نوشته بود : ” می روم تا انتقام سيلی زهرا (س) بگيرم ” !

(راوی : بسيجيان تفحص)

در فكه به دنبال پيكر شهدا بوديم . نزديك غروب مرتضی در داخل يك گودال پيكر شهيدی را پيدا كرد . با بيل خاك ها را بيرون ريخت . هر بيل خاك را كه بيرون می ريخت مقدار بيشتری خاك به داخل گودال برمی گشت !
نزديك اذان مغرب بود . مرتضی بيل را داخل خاك فرو كرد و گفت : فردا برمی گردم .
صبح به همراه مرتضی به فكه برگشتيم . به محض رسيدن به سراغ بيل رفت . بعد آن را از داخل خاك بيرون كشيد و حركت كرد !
با تعجب گفتم : آقا مرتضی كجا می ری ؟
نگاهی به من كرد و گفت : ديشب جوانی به خواب من آمد و گفت : « من دوست دارم درفكه بمانم . بيل را بردار و برو ! »

(راوی:از بسيجيان تفحص)

هر روز برای پيدا كردن شهدا وارد خاك عراق می شديم . يك گروه از افسران عراقی به همراه فرمانده ی خودشان همراه ما بودند . اسم اين فرمانده ی عراقی ستار بود . می گفتند از نيروهای استخبارات و اطلاعات است .
يك روز صبح وقتی كار را شروع كرديم يك دفعه ستار ما را صدا كرد ، گفت : از آن جا بوی خوش می آيد . در اين بيابان هر جا بوی عطر بيايد شهيد ايرانی آن جاست !
شروع به جستجو كرديم ، زمين را كنديم . پس از مقداری حفاری پيكر دو شهيد بی نشان در كنار يكديگر نمايان شد .
استشمام بوی خوش از شهدا برای ما طبيعی بود . بچه های تفحص هميشه اين بو را حس می كردند حتی زمانی كه شهيدی را از ميان گل و لای خارج می‌نموديم يك باره بوی‌ عطر همه جا را فرا می گرفت .
اما آن روز فهميديم كه عراقی ها هم اين بوی خوش را حس می‌كنند !

( راوی : از بسيجيان تفحص)