گریه کن امام حسین علیه السلام بود ؛ از اون هایی که گریه کردنش با بقیه فرق می کرد . وقتی از مجلس روضه ی امام حسین علیه السلام می اومد بیرون ، چشماش سرخ شده بود از بس گریه می کرد . کارهاش طوری تنظیم می شد که به روضه ی امام حسین علیه السلام برسه .
هر جا روضه بود می دیدیش . زیارت عاشورا می خوند روزی چند بار . همیشه هم می گفت : « من توی بغل تو شهید می شم » . حرف اون شد ، تو بغل من شهید شد اونم با گلوی بریده .
روس سنگ قبش با خط درشت نوشتند : « هذا محبّ الحسین » .

(از خاطرات جانباز روحانی شهید مرتضی زندیه ، به روایت دوستش)