می گفت: «آرزوی قلبی من اینه که مفقود الاثر باشم چون پیش خانواده هایی که جوان هاشون بی نام و نشون شهید شدند شرمنده ام. آرزو دارم حتی اثری از بدن من به دست شما نرسه».
توی نامه ای به دخترش نوشته: «دخترم! شاید زمانی بیاید که قطعه ای از بدنم هم به دست تو نرسه. تو مثل رقیه امام حسین علیه السلام هستی. اون خانم سر پدر به دستش رسید ولی حتی یک تکه از بدن من به دست شما نمی رسه».
چهار روز از کربلای یک گذشته بود. با اصغر بصیر روی ارتفاعات قلاویزان مستقر شده بودند. گلوله ی توپ اومده بود توی سنگرشون. اصغر کاملاً سوخت. محمدرضا هم پودر شد. هیچ اثری ازش نموند……..
(جانباز شهید محمدرضا عسکری.محرم نامه.هیئت روضه الزهراء (س) اهواز)