«اِلهی اِن عَفوت فمَن اَولی مِنک بالعَفو وَ اِن عذَّبتَ فمَن اعدَل مِنک فِی الحُکم، اِرحم فِی هذِه الدُّنیا غُربتی وَ عندَ الموتِ کُربتی وَ فِی القَبر وحدَتی وَ فِی اللّحدِ وحشَتی»:

معبودا! چنان چه عفو کنی، پس کیست سزاوارتر از تو به عفو و اگر عذاب کنی، پس کیست عادل تر از تو در داوری؟ رحم کن در این جهان، به غریبی ام و به هنگام مرگ، به غم زدگی ام و در قبر، به تنهایی ام و در لحد، به وحشتم.

…………………………………………………….

الهی! همان گونه که در زندگی دنیایی، هیچ چیز و هیچ کس غیر از تو نمی تواند بندگان را از سختی ها و ناملایمات نجات دهد، در قبر و تنهایی پس از مرگ نیز تنها تویی که مونس و همدم انسان و رهایی بخش او از غم و اندوه هستی.

الهی! چگونه تو را خوانم آن گونه که شایسته عظمت توست و چگونه تو را وصف نمایم آن گونه که سزاوار مقام توست؟!

وقتی به وعده های امیدبخشت می اندیشم که فرمودی: «اُدعُونی اَستَجب لَکم»؛ بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را، «لا تَقنَطوا مِن رَحمهِ الله»؛ از رحمت خداوند ناامید نشوید، شور و شعفی وصف ناپذیر در من پدید می آید؛ گویی که استجابت خواسته هایم نزدیک است اما وقتی این استجابت به تأخیر می افتد، حوادث روزگار و گذر زمان، بذر دلسردی و ناامیدی را در دلم می پاشد.

خدای من! دلم می خواهد امید به رحمتت همواره در وجودم باقی بماند و هیچ گاه یادم نرود که فرمودی: «وَ إذَا سَألکَ عِبادِی عَنّی فَإنّی قَریب». تو نزدیک تر از آنی که من تصورش را می کنم؛ مرا می بینی، صدایم را می شنوی، به راز و نیازهایم گوش فرا می دهی اما این که زمانی دعایم به استجابت نمی رسد، حتما حکمتی در میان است که باید صبور بود تا حکمتش را فهمید.

خدای بزرگ! چه بسیارند بندگانی که از نعمت های بی شمارت بهره می گیرند اما زمان شکرگزاری، گویی اصلاٌ خدایی نبوده و تمام این نعمت ها خود به خود به آن ها رسیده است. فراموش می کنند متنعّم حقیقی را و همین فراموشی چه بسا ممکن است نقمت و عذاب الهی را برای آن ها به دنبال داشته باشد!

معبود من! می دانم همواره با رحمت بی کرانت مراقبم هستی و چه بسیار گذرگاه هایی که به وضوح دست حمایت و رحمتت را در زندگی دیده ام اما از تو می خواهم بیش از پیش مراقبم باشی و این عبد حقیر گنهکار را از یاد نبری که به فرموده اهل دل؛ اگر ما تو را از یاد ببریم، برای تو بندگان بسیار است اما اگر تو ما را از یاد ببری، ما جز تو خدایی نداریم!

پس ما را به حال خودمان وامگذار؛ رَبّ لا تَکِلنی إلی نَفسِی طَرفهَ عَینٍ أبَداً…