به نام خداوند بخشنده مهربان!

به نام خدا (آغاز می کنم) و از خدا (یاری می جویم) و (سیر من) از خدا و به سوی خدا و در راه خدا و (پایدار) بر آئین رسول خدا است و بر خدا توکل کردم و هیچ جنبش و توانی جز به وسیله خدای والا مرتبه بزرگوار نیست.

بارالها! من خود را به تو می سپارم و روی خود را به سوی تو می دارم و کارم را به تو وامی گذارم و رستگاری از هر بدی دنیا و آخرت را تنها از تو می طلبم.

بارالها! حقا که تو مرا از هرکس دیگری بسنده هستی و هیچ کس مرا از تو کافی نیست. پس مرا در آن چه از آن می ترسم و بیم دارم از دیگری کفایت فرما و از (مشکلات) کارهایم برایم گشایش و روزنه خروج قرار ده. حقا که تو می دانی و من نمی دانم و تو می توانی و من نمی توانم و تو بر هر چیز توانایی.

به رحمتت ای رحم کننده ترین رحم کنندگان!

……………………………………………….

پی نوشت:

(مهج الدعوات.ص 157. به نقل از فرهنگ جامع سخنان امام حسین علیه السلام.علی مویدی)