” محبت ” كيميای خودسازی و سازندگی است.عشق به خداوند متعال همه ی زشتی های اخلاقی را يك جا درمان می كند و همه ی صفات نيكو را يك جا به عاشق هديه می دهد.كيميای عشق چنان عاشق را جذب معشوق می كند كه هرگونه پيوند او را با هر كس و هر چيز جز خدا قطع می نمايد.
در مناجات محبّين منسوب به امام سجاد عليه السلام آمده است:
« خدای من ! كيست كه شيرينی محبتت را چشيد و يار ديگری برگزيد؟و كيست كه به قرب و نزديكی تو انس گرفت و جدايی تو را طلبيد؟ »
عشق جذاب است چون در جان نشست        هم در دل را ز غير دوست بست
مهم ترين ويژگی جناب شيخ (رجب علی خياط (نكوگويان)) و بزرگ ترين هنر او دست يافتن به ” كيميای محبت “ خداست.شيخ در اين كيمياگری تخصص داشت و بی ترديد او يكی از بارزترين مصاديق « يحبّهم و يحبّونه » بود و هر كس به او نزديك می شد بهره ای از كيميای محبت می برد.
جناب شيخ می فرمود:
« محبت به خدا آخرين منزل بندگی است.محبت فوق عشق است.عشق عارضی است و محبت ذاتی.عاشق ممكن است از معشوق خود منصرف شود ولی محبت اين گونه نيست.عاشق اگر معشوق ناقص شد و كمالات خود را از دست داد ممكن است عشق او زايل شود ولی مادر به بچه ی ناقص خود هم محبت و علاقه دارد ».
(كيميای محبت.محمد محمدی ری شهری)