عارفان، مشتاق زمزمه و گفت و گو با محبوبند. نشانه این اشتیاق، در چشم دوختن به وقت نماز و حالت انتظار برای وقت اذان است.

رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بخشی از وقت خویش در خانه را به عبادت اختصاص می دادند.1 در همه حال، نشست و برخاستن حضرت، همرا با یاد خدا بود: «و کانَ لا یقومُ و لا یجلسُ إلا علی ذکرِ الله».2

به نقل از شهید ثانی در اسراره الصّلوه، پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم برای وقت نماز انتظار می کشیدند و شوقشان برای عبادت افزون می شد و چشم به راه رسیدن وقت نماز بودند.3 نماز و عبادت را بسیار دوست می داشتند و می فرمودند: «جُعِلَ قرّهَ عَینی فِی الصّلاهِ و الصّومِ»:4 روشنایی چشم من در نماز و روزه قرار داده شده است.

در ماه رمضان، عاشقانه تر عبادت می کردند. دستور می دادند برایشان خیمه ای در مسجد می زدند و خود را فارغ و خالص برای عبادت و اعتکاف می ساختند.5

به ابوذر غفاری می فرمودند: « ای ابوذر! خداوند نماز را محبوب من ساخته است همچنان که غذا را محبوب گرسنه و آب را محبوب تشنه قرار داده است. گرسنه، هرگاه طعام بخورد، سیر می شود و تشنه، با خوردن آب سیراب می گردد ولی من از نماز سیر نمی شوم. «… و أنا لا أشبعُ منَ الصّلاهِ».6

…………………………………………………….

پی نوشت ها:

1)محجّه البیضاء.ج4.ص 60

2)همان.ص 130

3)سنن النّبی.ص 268

4)همان

5)بحارالانوار.ج16.ص273

6)سنن النّبی.ص 269

(برگرفته از سیره اخلاقی پیامبر اعظم (ص).جواد محدثی)