می گویند برترین مرگ، شهادت است و لیاقت شهید شدن هم به هرکسی داده نمی شود.

عشق به شهادت، یعنی گذشتن از جان و مال و خانواده و تمام زندگی، گذشتن از همه آن چه که روزی آرزوی رسیدن به آن را در دل داشتی.

اما این که از همه آن آروزهایت بگذری و تنها فکر رسیدن به معشوق حقیقی در سرت باشد، مرتبه عظیمی است که هرکسی نمی تواند به آن جا برسد.

شهدا با انتخاب مسیر شهادت، به همگان فهماندند که پیمودن این راه، هرچند ممکن است به ظاهر ساده باشد، اما هر انسانی شایستگی این مرتبه را ندارد و هرکسی نمی تواند به راحتی از تمام تعلقات دنیایی اش بگذرد و فقط و فقط به نقطه اوج رهایی بیندیشید.

پس قدم نهادن در این راه، سهل است و ممتنع!

از میان شهدا اما شهدای مدافع حرم، در این زمان، ارزش و اعتباری بس رفیع داردند چرا که دفاع از حرم اهل بیت علیهم السلام آن هم در کشوری غریب را بر زندگی آسوده در سرزمین خود ترجیح دادند.

آن ها فهمیدند که اگر در سوریه با دشمنان قسم خورده اسلام و ایران نجنگند، در آینده ای نزدیک باید در شهر و دیار خود با آن ها مقابله کنند.

پس مرتبه و جایگاه این شهدای گران قدر بسی بلند است و شاید دست نایافتنی برای بعضی ها!

شهید سرافراز محسن حججی عزیز، چه زیبا و چه قهرمانانه، مسیر سرخ شهادت را برگزید و چه زیباتر آن که شهادتی حسین وار را از خداوند متعال درخواست می کرد.

چه قدر روحت بزرگ بود شهید والامقام که این گونه درخواست می کردی؛ شهادت، سرِ بریده، عشق، بی قراری و …..

کاش این که می گوییم شهدا شرمنده ایم، فقط لقلقه زبانمان نباشد و در عمل نیز به این شعار، معتقد باشیم و بفهمیم که اگر آن ها برای امنیت و آسایش ما از جان خود گذشتند، کمترین کاری که ما می توانیم بکنیم آن است که با تمام توان خود در راستای ادامه مسیر سبزشان و اعتلا و گسترش دین مبین اسلام و پیشرفت و آبادانی سرزمین عزیز ایران، بکوشیم و از ناملایمات و سرزنش ها خسته نشویم …