” ايشان آن قدر مهربان بودند كه خدا مي داند . عاطفه و مهر عجيبي بين ما  بود و در بين حرف هايشان از عرفا و مقربان درگاه خداوند و اولياي خدا حرف مي زدند و بدون اين كه مستقيماً با من حرف بزنند به صورت مثال هاي ساده و پرمعنا مرا به تقوا و فضيلت دعوت مي كردند . اگر من از مسائل مادي دنيا حرفي مي زدم و شكايت مي كردم با صداي آرامي اين شعر را برايم مي خواندند:                 
 اگر لذّت ترك لذّت بداني                                      
دگر لذّت نفس ، لذّت نخواني

(راوی : همسر شهيد مطهری)