تو را چه بنامم که ناب تر از شبنم ها ی صبح گاهی بر گلبرگ تاریخ نشسته ای ؟ تو را چه بسرایم که آوازه ی برکت و کرامتت همه ی دل ها را به تلاطم در آورده است ؟ تو را چه بنامم که بیش از سه بهار در آغوش پدر طعم خوش زندگی را نچشیدی و مانند او غریبانه از غربت این غریبستان خاکی بار سفر بستی ؟

آری ، آری ، می دانم که نام زیبایت رقیه (س) است ؛ ناز بانوی سه ساله ی سید شهیدان امام حسین علیه السلام ؛ همو که کربلا را با همه سترگی اش برای همیشه ی تاریخ به یادگار گذاشت و تو را ، تا ندای مظلومیت پدر را به گوش جهانیان برسانی .
و چه زیبا خواسته اش را اجابت کردی ای یادآور زهرا (س) ؛ ای زهرای سه ساله !

(فاطمه ی سه ساله.ویژه نامه ی شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها)