قطب الدين راوندی می گويد:منهال بن عمر گفته است:چون سر مطهر امام حسين عليه السلام را به دمشق آورده،بر نِی حمل كردند،من پيش روی او بودم.شخصی سوره ی كهف را می خواند تا رسيد به آيه ی شريفه ی «أمْ حَسِبْتَ أنَّ أصْحابَ الكَهْفِ وَ الرَّقيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»:آيا پنداشتی كه واقعه ی اصحاب كهف و  رقيم از آيات شگفت ماست؟
به خدا سوگند ! ناگاه آن سر مطهر به سخن آمد و  با زبان فصيح فرمودند:«شگفت تر از اصحاب كهف، واقعه ی شهادت و  بردن من  بر نِی است !»
(بحارالانوار.ج45.ص188)