صبح گاه دوازدهم تیرماه سال 1367 بود. هواپیمای مسافربری ایرباس، متعلق به خطوط هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران، هم چون پرنده ای سبک بال، در حال اوج گرفتن بود؛ اوج گرفتنی شایسته عظمت و اقتدار ملت ایران. همان وقت، بر روی آب های نیلگون خلیج فارس، سایه متجاوزی به صورت یک رزم ناو جنگی، نمایان گردید. اتاق فرماندهی این ناو را زمزمه هایی شوم و شیطانی در برگرفته بود. ناگهان در حالی که تصویر هواپیمای ایرانی بر روی صفحه رادار رزم ناو بود، متجاوزان بدون اخطار قبلی، تیرهای زهرآگین خود را به سوی این پرنده سبک بال و مسافران مظلومش روانه کردند و هواپیما در یک لحظه در آتش فتنه سوخت و تکه تکه شد.

در ساعت ده و ده دقیقه بامداد تیرماه 1367 در هواپیمای ایرباس، پرواز شماره 655 خلبان برای آخرین بار خطاب به 274 مسافر آن می گوید: «با سلام به رهبر کبیر انقلاب اسلامی و درود بی کران به روان پاک شهدای اسلام و آرزوی سلامت شما مسافران عزیز، از طرف هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران ورود شما را به هواپیمای ایرباس خوش آمد می گوییم» و این گونه بود که خلبان شهید این هواپیما، دقایقی قبل از شهادت، ورود مسافران را خوش آمد گفت و برایشان آرزو کرد که به سلامت به مقصد برسند؛ غافل از این که آمریکای به اصطلاح حامی حقوق بشر، در کمین انجام جنایتی هولناک است. پس از لحظاتی، پیکرهای پاک مردان و زنان و کودکان و حتی نوزادان بی گناه، به جای رسیدن به آشیانه ای گرم، در اعماق آبهایی سرد جای گرفتند…

ناخدا «ویل راجرز» فرمانده ناو وینسنس، پس از انجام خیانت هولناک حمله به هواپیمای ایرباس ایران گفت: «سنگینی این بار را تا پایان عمر به دوش خواهم کشید». این نشان می دهد ابعاد فاجعه آن قدر عمیق و وحشتناک بوده که حتی بر دوش این انسان جنایتکار نیز سنگینی می کرد. با این وجود و به رغم این که فاجعه ایرباس مهم ترین مورد نقض حقوق بین الملل هوایی و قواعد اساسی تضمین امنیت و سلامت هواپیمایی بین المللی کشوری به شمار می رود، دولت مردان آمریکا به فرمانده این رزم ناو نشان لیاقت دادند. اگرچه ویل راجرز ماشه را چکاند و نشان لیاقت گرفت، امّا خود او روانه تیمارستان شد؛ همان گونه که خلبان آمریکایی که بر سر هیروشیما بمب اتم فرو ریخته بود، سال ها پیش روانه تیمارستان شده بود!

…………………………………………………….

 منبع: http:// hawzah.net