یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

سرانجام ، دوران انتظار و در خفا بودن آخرین منجی به سر می رسد و به زودی سپیده ی صبح بر سیاهی شب ، چیره خواهد شد : « ألَیسَ الصُّبحُ بِقَریبٍ »  . آن زمان دور نیست : « إنَّهُم یَرَونَهُ بَعِیداً وَ نَرَاهُ قَریباً »  و این انسان است که می تواند با انتخاب خود و فراهم آوردن زمینه ی ظهور ، بر پا ایستد و خود را با این حرکت منظّم هستی ، هماهنگ کند و در این فرجام نیک آفرینش ، سهیم باشد و به رستگاری برسد و یا می تواند اقدامی نکند و وظیفه ی خود را به نهایت نرساند . آن هنگام ، ظلمِ خودساخته اش زمینه ساز قسط و عدل می شود و سیاهی ، زمینه ساز نور می گردد و در دل تاریکی ها ، چراغ ها افروخته می شود .آری ؛ سرانجام ، انتظار پایان می پذیرد و سپیدی بر سیاهی پیروز می گردد … .

 (مجید حیدری نیک ، فصل نامه ی علمی-تخصصی انتظار ، صص 143 - 142)

ما منتظران لحظه ی دیداریم
از عطر گل محمدی (ص) سرشاریم
این حرمت و عزت و سرافرازی را
از حرمت انتظار مهدی (ع) داریم