خدايا ! تويی سزاوار ستايش های نيكو و بسيار و بی شمار تو را ستودن ، اگر تو را آرزو كنند پس بهترين آرزويی و اگر به تو اميد بندند بهترين اميدی .
خدايا ! درهای نعمت بر من گشودی كه زبان به غير مدح تو نگشايم و بر اين نعمت ها غير از تو را ستايش نكنم و زبان را در مدح نوميد كنندگان  و آنان كه مورد اعتماد نيستند باز نكنم .
خداوندا ! هر ثناگويی از سوی ستايش شده پاداشی دارد ، به تو اميد بستم كه مرا به سوی ذخائر رحمت و گنج های آمرزش آشنا كنی .
خدايا ! اين بنده ی توست كه تو را يگانه می خواند و توحيد و يگانگی تو را سزاست و جز تو كسی را سزاوار اين ستايش ها نمی داند .
خدايا ! مرا به درگاه تو نيازی است كه جز فضل تو جبران نكند و آن نيازمندی را جز عطا و بخشش تو به توانگری مبدل نگرداند ، پس در اين مقام ، رضای خود را به ما عطا فرما و دست نياز ما را از دامن غير خود كوتاه گردان كه « تو بر هر چيز توانايی » .

( نهج البلاغه . خطبه ی 91 )