سلام بر عرفه که جانمان را به رایحه و خنکای نسیم نوازش می دهد…

الهی تو را می خوانم به پاکی و خلوص بندگی در صحرای عرفات، به تکاپوی حاجیان؛ آن گاه که جان مشتاق را برای لقای تو روانه ی آسمان زلال عرفه می کنند.
الهی! تو نوری؛ آشکارتر از آنی که به مدد آثار خلقتت شناخته شوی. چنان خود را به من بنما که بی واسطه و با شهود قلب، شیفه ی جمال نورانی تو شوم.
الهی! چگونه تو را دریابم و کدام باد موافق، این خس دور افتاده از آستانت را به کوی شناخت و دلدادگی به تو رهنمون می سازد؟
الهی! دلم برای آشنایی و آشتی با تو بی تاب تر از همیشه است و تنها دارایی ام در پیشگاه تو، دعایی است که به آن وعده ی اجابت داده ای.

امام سجاد علیه السلام در روز عرفه صدای نیازمندی را شنیدند که گدایی می کرد. به او فرمودند: «وای بر تو! آیا در مثل چنین روزی از غیر خدا درخواست می کنی در حالی که در این روز برای بچه هایی که در شکم مادران هستند، امید سعادت و خوشبختی می رود؟!»
(جعفریات.ج114.ص415)

روز عرفه، بر عارفان حق؛ آنان که از خیمه ی وجود خویش بیرون می آیند و با آتش شوق و اشتیاق وصال، به دعا و نیایش متوسل می شوند، خجسته باد!