کرسی آزاداندیشی “علت مهجوریت قرآن کریم در نظام آموزشی کشور” در مدرسه علميه خواهران حضرت فاطمه الزّهراء سلام الله علیها آمل برگزار شد.
در این کرسی ابتدا طلبه محترم خانم رحمتی به عنوان ارائه کننده بیان داشت: در حال حاضر در نظام آموزشی کشور، آموزش قرآن به صورت هفتگی و چند ساعت در برنامه درسی دانش آموزان قرار گرفته که از دوران ابتدایی شروع شده و همراه با نوار، لوح و سایر وسایل کمک آموزشی، به دانش آموزان آموزش داده می شود. هم چنین در برخی از کتاب ها، بخش پیام های قرآنی وجود دارد که مباحث مختلف اعتقادی و اخلاقی را برای دانش آموزان بیان می کند.
وی گفت: از دوران ابتدایی تا پایان دوره متوسطه، آموزش قرآن کریم در بین دروس دانش آموزان وجود دارد که علاوه بر آشنایی آن ها با تلاوت، روخوان و روان خوانی قرآن کریم، اهدافی مانند تقویت انس و علاقه نسبت به این کتاب آسمانی، شکوفایی استعدادهای قرآنی دانش آموزان در زمینه های مختلف، آموزش مفاهیم قرآنی، حفظ برخی آیات و سوره ها و آموختن تجوید قرآن را نیز در پی خواهد داشت.
در ادامه طلبه محترم خانم علی پور به عنوان منتقد اظهار داشت: نظام آموزشی کشور ما برای قرآن کریم که بهترین راه و روش زندگی و معارف اسلامی را بیان می کند، کم گذاشته است. در گذشته معلمانی ویژه آموزش قرآن در مداراس حضور داشتند که به نحو جامع تر و کامل تر قرآن و معارف آن را آموزش می دادند اما متاسفانه در سال های اخیر این امر مدارس از بین رفته و معلم هرپایه در کنار دروس دیگر، قرآن را نیز به دانش آموزان آموزش می دهد و حتی در پاره از موارد با ظاهر نامناسب در کلاس ها حاضر می شود که آسیب های این مسئله را دوچندان می کند. به علاوه این که دروس مرتبط با قرآن و مفاهیم قرآنی در مدارس کم رنگ شده و سهم قرآن در برنامه های درسی دانش آموزان بسیار ناچیز شده است. هم چنین لازم است از روش های مناسب تری جهت آموزش و جذب علاقه دانش آموزان به این کتاب آسمانی استفاده گردد.
وی گفت: نکته مهم دیگر این که امروزه در بین خانواده ها نیز مسئله آموزش قرآن و انتقال مفاهیم آن به فرزندان کم رنگ شده به گونه ای که به عنوان مثال والدین فرزندان خود را به کلاس های مختلف می فرستند اما وقتی نوبت به قرآن رسید، استدلالشان این است که تعداد کلاس ها زیاد بوده و فرزند ما خسته می شود! با توجه به موارد ذکر شده، معارف قرآن کریم که عامل نجات بشر است، آن طور که شایسته است در جامعه ما نمی درخشد و جایگاهی مناسب خود را ندارد.
در پایان نیز استاد گرامي و حافظ قرآن، خانم علمدار؛ داور این کرسی به جمع آوری مباحث پرداخته و بیان داشت: مهجوریت قرآن کریم به دو صورت است: یکی این که قرآن اصلاً در فضای جامعه و خانواده وجود نداشته و متروک شود، دوم این که قرآن در میان مردم باشد اما فقط برای مراسمات خاص و به صورت تزیینی و نمادین استفاده شود، بدون آشنایی با معنا و مفهوم آن. دو جایگاه مهم که در زمینه ترویج قرآن و معارف قرآنی در میان فرزندان نقش دارند یکی خانواده و دیگری نظام آموزشی است. در سیستم آموزشی کشور ما هرچند قرآن و دروس مرتبط با آن وجود دارد اما آن گونه که شایسته است به آن بها داده نمی شود. معلمی که هم وظیفه تدریس قرآن و هم درس های دیگر را به عهده دارد چون تعلیم کامل برای آموزش قرآن را ندیده، نمی تواند این امر را به نحو احسن انجام داده و گاهی هم زمان درس قرآن را به تدریس دروس دیگر اختصاص می دهد در صورتی که معلم قرآن باید خلاق و هنرمند بوده و بتواند در قالب شعر و بازی، قرآن و مقاهیم قرآنی را به دانش آموزان انتقال دهد.
وی تصریح کرد: متاسفانه اخیراً با امضاء سند 2030 و اجرای پنهانی آن در سیستم آموزشی کشور، حضور قرآن در برنامه درسی دانش آموزان کم رنگ تر نیز شده و به عقیده آن ها کودک تا 10 سالگی نباید زبان دیگری بیاموزد یعنی قرآن هم باید کنار گذاشته شود! بنابراین در راستای ترویج هرچه بیشتر فرهنگ قرآنی در میان فرزندان، لازم است خانواده ها متکی به نظام آموزشی و مدرسه نباشند بلکه خودشان در جهت تعلیم و پروش دینی و قرآنی فرزندان تلاش نموده و بنا به فرموده امام علی علیه السلام قبل از پرشدن ذهن فرزند با مسائل دیگر، شرایع، احکام و حلال و حرام الهی را به او بیاموزند.
