خانواده ای که بتواند آرامش ایجاد کند و محیط مناسبی برای پرورش و تربیت باشد، سبب ایجاد دوستی، عشق، بردباری، تعادل، مسئولیت و اخلاق شده و افراد مفید و موثر تربیت خواهد نمود اما اگر نتواند محیط آرامش بخشی مهیا نماید، بدترین و نامناسب ترین محیط بوده و به جای یادگیری مثبت، کینه توزی و نفرت و نفاق و … ایجاد خواهد کرد.
در میان همه ی عوامل رشد و تربیت، رفاقت و دوستی از موقعیت ویژه و ممتازی برخوردار است زیرا که انسان به تدریج با دوست خویش همرنگ و همراه می شود و این یک اصل مهم تربیتی است و اگر می خواهیم فرزند صالح و صادقی داشته باشیم، باید بکوشیم که او با رفیق صالح و صادق همراه و هم نشین شود.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: «آدمی بر راه و روش دوستش گاه می نهد. بنابریان به دقت بنگرید که با چه کسی دوستی و رفاقت می کنید.»
شخصیت فرزندان و نحوه ی آشنایی آن ها با آداب و روابط اجتماعی، در دوران کودکی و نوجوانی شکل می گیرد و این والدین هستند که با نقش حیاتی و تأثیرگذار همه جانبه ی خود در سرنوشت کودکان، مسیر زندگی آن ها را رقم می زنند. اگر والدین به کودکان تعلیم دهند که آنان از عزت نفس و کرامت شخصیت برخوردارند، احترام به شخصیت خود و دیگران جزء خلق و خصلت دائمی فرزند می گردد و از فخرفروشی، تعدی به حقوق دیگران و بدخلقی روی گردان شده و به ده ها صفت نیکو آراسته می شود که زمینه ساز موفقیت و خوشبختی در زندگی اجتماعی خواهد شد.
(برگرفته از متن تحقیق پایانی طلبه خانم راضیه رجبی)